Het goudhaantje dat een postzegel werd
In de herfst van 2012 bracht ik een paar rustige dagen door in het Drentse dorp Gees, waar mijn werk te zien was in beeldentuin en galerie Beelden in Gees. Mijn familie verbleef in een vakantiehuisje midden in het bos, omringd door schitterende bomen met verkleurende bladeren.
Op een ochtend hoorden we een doffe bons tegen het raam. Ik liep naar buiten, denkend dat een duif tegen het raam was gevlogen — maar tot mijn verrassing lag daar een van de kleinste, meest verfijnde vogeltjes die ik ooit had gezien: een goudhaan, roerloos op de grond.
Mijn vader, een enthousiaste vogelaar, herkende het meteen. Het vogeltje lag stil met zijn ogen gesloten, snavel halfopen, een sprietje stro in zijn pootjes. Ik pakte hem voorzichtig op en hield hem warm in mijn handen, hopend dat hij bij zou komen.
Na een paar minuten opende hij een van zijn oogjes, zag ons — een klein kringetje mensen — deed snel zijn oogje weer dicht, alsof hij dood was. Maar wij glimlachten en trapten er niet in: hij leefde! Even later vloog hij alsnog weg. Een kort moment oog in oog met een goudhaantje, maar onvergetelijk.
Sinds die dag heeft deze ontmoeting een bijzondere plek in mijn werk. Ik vond het een van de schattigste vogeltjes die ik ooit had gezien — en nog nooit zag ik er eentje van zo dichtbij. Het werd een van de eerste vogels die ik in aquarel schilderde. Wat ik toen nog niet wist, is dat deze ontmoeting uiteindelijk zou leiden tot iets veel groters.
Jaren later werd ik benaderd door PostNL voor een nieuwe serie postzegels met het thema "Tuinvogels". Ik hoopte dat de goudhaan erbij mocht, maar er was twijfel: deze vogel wordt namelijk zelden in tuinen gezien. En eerlijk is eerlijk — ik had hem ook sinds 2012 niet meer gespot.
Tot een paar dagen later. Ik deed de voordeur open, en zag tot mijn verbazing een goudhaantje zenuwachtig tussen de heggen van mijn eigen voortuin fladderen. Hij bleef net lang genoeg om me eraan te herinneren dat deze kleinste vogelsoort van Nederland thuishoorde op een postzegel.
Dat was genoeg bevestiging — voor mij, en voor het team bij PostNL. De goudhaan werd opgenomen in de serie, en vloog daarna stilletjes mee op brieven en kaarten door heel Nederland.
Soms zijn het de kleinste ontmoetingen die de grootste indruk achterlaten — en soms zelfs kunnen eindigen als schilderij, of op een postzegel.
